Omdat de periode van asielnoodopvang bijna stopt, werd ons verteld dat het vertrek van de bewoners van de boot nu al beetje bij beetje plaatsvindt. “We hoorden dat dit veel emoties losmaakt bij de bewoners van de boten. Er vloeien tranen. Huizen is hun thuis geworden en de mensen op de boot hebben vriendschappen gesloten. Ze moeten naar een andere locatie en hebben geen idee waar ze terecht komen en met wie. Dat laat je niet onberoerd en zet wel aan het denken.”

Uit het gesprek over het vertrek van de bewoners van de boot blijkt nog iets. “Dat de opvang in Huizen steeds zo kort is, verergert eigenlijk de onrust, een punt dat wij als ChristenUnie al eerder hebben benoemd. Beter is het ergens langduriger te zitten, zelfs al is het maar voor een paar jaar. Mensen wortelen ergens en als we ze dan na een paar maanden weer verplaatsten is dat ingrijpend. Ook voor de buurt. Net als de bewoners van de boten moeten zij steeds weer wennen aan komst en vertrek van de bewoners.”

We vroegen naar de samenwerking met de inwoners van Huizen. Het blijkt dat veel mensen en bedrijven actief hulp bieden. Vrijwilligers verzorgen taallessen, de sportschool heeft mogelijkheid gecreëerd om te komen trainen, en er is vooral in het begin veel kleding en schoeisel beschikbaar

gesteld door de inwoners van Huizen. “Het was mooi om te horen dat de bewoners van de boten op hun beurt weer actief zijn in Huizen. Ze helpen bij het planten van bomen, nodigden de buurt uit voor een ontmoeting en raapten zwerfafval op in de buurt afgelopen week.”

Gaat alles dan goed? “We hoorden de grote wens dat de contacten met de buurt in het bijzonder en de inwoners van Huizen in het algemeen beter zullen worden. Het COA staat daarvoor open. Bruggen bouwen, meer inzet op verbinding, daar is behoefte aan. En er blijkt ook sprake van onbegrip over en weer, doordat de mensen op de boot andere gewoonten meebrengen die niet begrepen worden door ons. Ook daar valt nog winst de behalen.”